One, two

Het kan eng zijn om in een duisternis te worden ondergedompeld - die bewoond wordt door vermoede maar ongeziene en onvoorspelbare gevaren. Duisternis kan echter ook rustgevend zijn, omdat het een volledige onderbreking biedt van visuele stimulatie. Dit scherpt de zintuigen horen en voelen aan, en je kunt een andere en diepere verbinding voelen met je omgeving.

One Two is een voorstelling die beide emoties verkent. Als een van de deelnemers betreed je een volledig verduisterde ruimte waarin vijf dansers met jou en met elkaar interageren. Het dragen van nachtzichtkijkers betekent dat je de performers kunt zien, ze kunt bespieden, dichterbij kunt kruipen - of juist van ze weg kunt bewegen.

De dansers oefenen holotropische ademhaling gedurende de hele voorstelling, wat hen in een veranderde bewustzijnstoestand brengt. In deze gerichte trance voeren ze een choreografie uit die alle stadia van menselijke verbondenheid samenvoegt: de zoektocht naar verbinding, de strijd om macht, verleiding en aantrekkingskracht, vermoeidheid van elkaar, het onvermijdelijke einde en de collectieve heropleving. Als een soort prehistorische versie van cinema heeft dit ritueel niet meer nodig dan rook, ritme en geluid - en slechts een beetje licht aan het einde.