De Mist van Oorlog

Hier is voor de doden, degenen die voor ons gedood zijn, en door ons.
Voor degenen die nu sterven.
Voor de ‘incidenten’ die gebeuren
De bezettingen die voortduren.
De hersenloze verheerlijking van militaire oplossingen.
De terminologie die zachter wordt,
terwijl houdingen verharden en haat toeneemt.
Uitvindingen, niet om de last te verlichten,
Maar om de weg te wissen.

Operatie Regenboog, Operatie Enduring Freedom,
Operatie Zomerregen… het klinkt zo zoet en onschuldig,
Net zoals de bom op Hiroshima – Little Boy noemen.

Er moeten andere manieren zijn om met de pijn om te gaan.
Om de schuld niet te ontwijken of onze schaamte te maskeren.
Diplomaten zijn gespecialiseerd in het zich ervan onthouden,
Terwijl burgers ervoor sterven.

Het is een oorlog tegen terreur, wordt ons verteld,
Maar een zelfstandig naamwoord kun je niet bevechten, werd mij gezegd.
Je kunt een land niet koloniseren als je het leeg noemt,
Maar als je de lichamen telt, zul je er genoeg vinden.

Ik ben altijd bang geweest om te sterven
In een vreemd land
En om me niet thuis te voelen in dat zand.
Waar zou de dood me vinden en door welke hand?

Toen hoorde ik iemand zeggen:
Wij zullen sterven in deze lichamen.
Dit is één ding dat zeker is over je plaats van dood;
Je bent daar nu,
Je zit in je eigen lijken, kijk niet verder.
Daar waar je bent
Zul je sterven.

Marlene Dumas

Amsterdam September 2006