A Very Eye

Duo

Met A Very Eye is het danscollectief Tumbleweed aan haar tweede productie toe. De oprichters Angela Rabaglio en Micaël Florentz zijn op hun eigen manier in de danswereld terechtgekomen, maar hebben elkaar daar wel gevonden. Ze vervolledigen elkaar met hun eigen specifieke achtergrond. Zij is Zwitserse en heeft een dansopleiding gevolgd aan het AHK Amsterdam. Met haar solovoorstelling speelde ze al op verschillende Europese festivals en haar persoonlijke fysieke praktijk blijft zich ontwikkelen door oude en nieuwe tradities met elkaar te verzoenen. Hij is Fransman en oorspronkelijk muzikant. Gaandeweg raakte hij geprikkeld door een diepgaand choreografisch onderzoek, waarin hij zijn kennis omtrent compositie kon toepassen. Beiden wonen en werken ze in Brussel met een artistieke residentie in Zürich voor A Very Eye.

Vooronderzoek in The Gyre

Voor The Gyre, hun eerste productie, zijn de choreografen vertrokken vanuit hun ontmoeting met elkaar. Het eindresultaat was de vrucht van een wederzijdse nieuwsgierigheid naar de nieuwe taal die kan ontstaan wanneer twee mensen met een andere achtergrond hun eigen wereld met elkaar delen. Dit vooronderzoek leidde tot een creatieproces waarin ze op zoek gingen naar een nieuw choreografisch vocabularium door het materiaal dat ze verzameld hadden bij te schaven en te simplificeren. Hierdoor kwamen ze uit op een uitgepuurd onderzoek naar de wederzijdse afhankelijkheid van twee lichamen: de harmonie, de asymmetrie en de link die ontstaat tussen hen in. Op die manier werd The Gyre een werk over het in en uit elkaar drijven van twee lichamen wiens contouren langzaamaan in elkaar versmelten. We zijn altijd allemaal aan verandering onderhevig. Een eindeloze hoeveelheid mogelijke vormen ontstaat en valt uiteen uit deze onophoudelijke evenwichtsoefening, geleid door een prangende behoefte om te bestaan.

Materialisering in A Very Eye

Na dit uitgebreid onderzoek hadden de makers een immense nood aan het delen van hun bevindingen met een groep. Ze zochten in een post-coronatijdperk naar een manier om bloot te leggen wat er gebeurt wanneer mensen elkaar ontmoeten in een collectief. Hun nieuwsgierigheid naar hoe hun taal evolueert wanneer mensen elkaars ruimte betreden en naast elkaar kunnen gaan staan in plaats van tegenover elkaar te moeten plaatsnemen met een scherm tussen hen in, zorgde voor een nieuwe wind in hun zoektocht. Zodoende ontstond het groepsonderzoek genaamd A Very Eye, waarin Angela en Micaël niet alleen de vloer betreden, maar drie andere performers uitnodigen om deel te nemen aan een non-hiërarchische samenwerking. Het is van groot belang in dit project dat er een soepelheid bestaat, niet alleen in de performance, maar ook in de manier van omgaan met omstandigheden. De performers hebben geen vaste rol en het werk kan op verschillende locaties ingezet worden.

Eindresultaat

De titel van het stuk verwijst naar een kortfilm van de avant-gardistische filmmaker, dichter, fotograaf en choreograaf Maya Deren, genaamd The Very Eye of Night. Het idee van de blik speelt een grote rol in het maakproces. Het nadenken over waarneming heeft een grote impact op het verband dat mensen onderling aangaan. Door de vraag te stellen naar wie wie waarneemt, wordt de focus omgedraaid, waardoor de oorspronkelijke relatie van de fysieke houdingen ten opzichte van elkaar op losse schroeven komt te staan. Dit brengt de mogelijkheid met zich mee om los te komen van het ‘bekeken worden’ en opnieuw na te denken over de rol van het lichaam in het collectief. Wat doet deze omkering met de dynamieken van het individu in de groep?

In A Very Eye gaat Tumbleweed dus verder in het onderzoek naar de onderlinge afhankelijkheid van twee mensen, dat ze gestart zijn in The Gyre en breiden ze deze context uit naar het individu in het collectief en het collectief als individu. De basis is het vocabularium dat ontstaan is in hun eerdere zoektocht vormt hier de basis voor. De geleidelijke evolutie in de manier van bewegen en de dynamiek van elkaar aandrijven blijft overeind. Het is de groep die een invulling geeft aan het idee van de blik en hoe die verandert in een collectief.

Volgend project

Ondertussen staan de twee choreografen niet stil en zijn ze volop bezig met een vervolgonderzoek dat gaat over de constante krachten die aanwezig zijn in levende lichamen. Niet alleen zijn we constant in een onstabiele balans met verschillende krachten om ons heen, bovendien maakt die noodzaak om onszelf staande te houden de mogelijkheidsvoorwaarde uit van ons overleven. We leren om ons continu te herpositioneren en om te gaan met nieuwe omstandigheden en nieuwe uitdagingen. Dehors est Blanc is een portret van ons eigen evenwicht in een onstabiele omgeving. De titel verwijst naar een optisch fenomeen bij extreme weersomstandigheden waarin geen schaduw of horizon meer te ontwaren valt. Hierdoor verliest de observator elke referentie naar ruimte om zich heen.

Bio

Angela Rabaglio is een Zwitserse choreograaf en performer. Ze woont en werkt in Brussel en heeft een opleiding gehad in Amsterdam. Samen met Micaël Florentz richtte ze in 2017 het collectief Tumbleweed op. Hij is een Franse choreograaf, muzikant en performer en het is via zijn composities dat hij beweging is beginnen onderzoeken.

Artist’s statement

Tumbleweed maakt stukken die voortkomen uit een fundamentele aandacht voor de wankele stabiliteit van interlichamelijke relaties. Wanneer lichamen een ruimte delen, veranderen ze niet alleen die ruimte, maar ook elkaar. Deze onoverkomelijke wisselwerking zorgt voor frictie, maar ook voor samenhang. De vraag naar hoe dit equilibrium precies in elkaar zit en wat er gebeurt wanneer we de blik bijsturen, wordt tot op het bot uitgeplozen in performances die het resultaat zijn van diepgravend onderzoek.

Tekst: Elia Hintjens

De programmatekst en inleiding worden verzorgd door het team van De Zendelingen, een productiehuis voor multimediale content over podiumkunsten en een collectief van freelancers die werken rond omkadering.