HAVOC

In HAVOC brengt Haider Al Timimi zes b-boys en b-girls samen om via de dans te zoeken naar de kracht van chaos, die gevestigde systemen in de war kan brengen en een glimp van iets nieuws kan opwerpen, van het macro-niveau van de kosmologie tot het micro-niveau van het individu dat zich een weg zoekt doorheen zijn omgeving. Hieronder het individuele verhaal van één van de dansers, Adem Ouhaibia.

Steven: Hoe ben je in contact gekomen met breakdancing?

Adem: Ik was vijftien toen ik mensen op straat zag dansen, en ik was meteen gefascineerd. Ik was altijd een jongen met veel te veel energie, ik had al allerlei sporten geprobeerd maar breakdancing was het eerste wat ik echt tof vond, omdat ik er mijn hele lichaam in kon gebruiken. Met een aantal  jongeren van mijn school vormden we een groepje dat vlak buiten de schoolpoort op straat ging oefenen. In korte tijd stond heel mijn leven in het teken van breakdancing. Er was geen leraar, we leerden door te kijken wat de ander deed, en dat proberen nadoen. En dan maar vallen, en opnieuw proberen. En vallen, herhalen, vallen, en naar huis gaan met een bloedende rug. Mijn moeder maakte ik wijs dat dat van het voetballen was. Ik ging meer en meer spijbelen om te kunnen oefenen, want ik had geen zin om op een stoel te zitten en vervoegingen te leren… Ik wilde bewegen, met mijn lichaam spreken! Toen ik niet langer schoolplichtig was ben ik in de winkel van mijn broer gaan werken om de rest van mijn vrije tijd aan dansen te kunnen wijden.

S: Vanaf wanneer werd het dan meer gestructureerd?

A: Een lokale vereniging gaf ons een ruimte waar we elke dag konden oefenen. We waren allemaal echt hongerig naar nieuwe ervaring: samen aten we er zoveel mogelijk van zonder het echt te verteren… Maar ons lichaam werd sterker, ontwikkelde nieuwe mechanismen en daaruit kwamen nieuwe dingen voort. En bij mij groeide de ambitie om van dansen mijn werk te kunnen maken, hoewel niemand in mijn omgeving geloofde dat zoiets kon. Met onze crew gingen we deelnemen aan dans-battles, en we haalden de eerste keer al de halve finale, maar vooral leerden we nieuwe mensen kennen, die ons weer voor nieuwe battles uitnodigden. Het begon vanzelf te lopen: je oefent, je reist, je ontmoet mensen en je zegt ‘ja’ tegen alles wat je wordt aangeboden, en daaruit volgt wel weer de volgende opportuniteit. Maar je moet je niet verkijken op die competitie: daarbinnen wordt er ook heel veel gedeeld: ik strijd met mijn tegenstander maar leer ook veel van hem. Dat is een van de belangrijkste structuren in HAVOC: alles begint en eindigt bij de battle, de battle creëert chaos maar ook nieuwe mogelijkheden, en een gemeenschap. We deden dus meer competities, meer reizen, werkten met meer mensen. Door al die uitwisselingen groeide ik als danser, tot op het punt dat mensen me zeiden dat ik niet langer bewoog om te bewegen, maar verhalen begon te vertellen doorheen mijn dans. Het werd veel genuanceerder, het werd iets artistieks. 

S: Hoe kwam je dan uiteindelijk bij hedendaagse dans uit?

A: Ik ging op zoek naar professionele projecten waarin ik kon dansen, maar ik voelde me daar meestal niet goed bij. Als er al breakdance in voorkwam was het als een object, we werden niet als een kunstenaar of persoon behandeld. Het deed me verlangen om zelf choreograaf te kunnen worden en het verschil te kunnen maken. Ik hoorde toevallig over de auditie van PARTS in Tunis, en hoewel ik nog nooit van die school gehoord had, probeerde ik het, en tot mijn verbazing werd ik aangenomen. Toen ik in PARTS begon sprak ik geen Engels, en het eerste anderhalf jaar leerde ik vooral door te kijken, zoals ik ook met breakdance begonnen was. Maar nadien viel het allemaal op zijn plaats. 

S: De dansvormen die je in PARTS leerden verschillen heel sterk van breakdance. Hoe heeft de opleiding je praktijk van het breakdancen beïnvloed? 

A: Ik kan nu inzoomen, ik stel een vraag, en het antwoord daarop brengt weer nieuwe vragen voort. Als ik nu oefen met b-boys kan ik hen uitleggen wat ik wil door de beweging te analyseren en te benoemen, eerder dan door ze gewoon voor te doen. Maar ik sta hoogstens in het midden van dat proces, ik moet nog veel leren!

S: Voor HAVOC bracht Haider zes mensen met verschillende achtergronden binnen hiphop samen. Hoe zijn jullie begonnen met werken?

A: Het was een conversatie, en dat was wat me zo aantrok. De eerste auditiedag hebben we alleen maar gesproken, over hoe het universum in elkaar zit, hoe dingen rond elkaar draaien en hoe ze met elkaar in contact en conflict komen, op een gestructureerde manier. Uit die conversatie kwam het materiaal voort. 

S: Wat was je grootste ontdekking uit dat proces?

A: Ik wil nu echt zelf dingen maken die in de hiphopgemeenschap tot nu toe niet aanwezig waren. Ik wil een diep begrip en overtuiging hebben van de dingen die ik doe, anders doe ik ze liever niet. Voor mij moet elke seconde helder zijn. 

S: Wat is je droom, waar wil je over vijf jaar staan als kunstenaar? 

A: Ik wil een school in Algerije openen. Ik wil mensen naar de dans brengen, een veilige plek bieden. Die mensen kunnen nieuwe bloemen aan de boom van de dans voortbrengen, als ze geholpen en begeleid worden. Er is geld in Algerije, maar degene die het krijgen zijn niet geïnteresseerd in het delen van hun kunst met de volgende generaties. Ik wil iemand zijn die de verbinding maakt, die beide kanten kent en open stelt ten opzichte van elkaar.

Bio

Haider Al Timimi is theatermaker, performer en artistiek directeur van Antigone in Kortrijk.

Hij werd geboren in Bagdad en groeide op in Gent, waar hij via breaking en hiphop de weg vond naar de podiumkunsten. Als danser en choreograaf werkte hij samen met o.a. Ballet Vlaanderen en Rosas; als acteur en performer met o.a. Union Suspecte, KVS, tg STAN, Walpurgis en Bronks.

Sinds 2012 maakt hij samen met Brigitte Mys en Bart Capelle artistiek werk onder naam van zijn eigen gezelschap Kloppend Hert. Hij is medeoprichter van TransfoCollect (Brussel), Jong Gewei (Gent) en Magma (Kortrijk): artistieke ontwikkelingsplatformen die jonge mensen empoweren om via andere dan de geijkte paden hun weg te vinden tot de professionele podiumkunsten.

Quotes:

“Conflict gaat voor mij over harde of zachte botsingen, waarbij er ruimte kan ontstaan voor andere of stillere stemmen, die buiten de conventies vallen.” Haider Al Timimi

“The revolution will not be televised. The revolution will be no re-run, bothers. The revolution will be live.” Gill Scott-Heron

Steven De Belder

De programmatekst en inleiding worden verzorgd door het team van De Zendelingen, een productiehuis voor multimediale content over podiumkunsten en een collectief van freelancers die werken rond omkadering.