Gilles!

“Al decennia koester ik heimelijk het verlangen om die huiveringwekkend mooie woorden van Hugo Claus opnieuw tot leven te wekken en al decennia schaam ik me voor mijn inertie, mijn gebrek aan daadkracht. Nu het niet meer mogelijk is om met enige zin voor realisme de op jonge leeftijd ter dood gebrachte Gilles gestalte te geven, ben ik eindelijk de schaamte voorbij en verheug ik me erop een kunstwerk uit de vorige eeuw te presenteren. Die eeuw waarin de dichter Hugo Claus, toen heel even, volgens zijn criticasters, amechtig streed voor de hegemonie van het woord in het theater. Waar hij, zijn aard getrouw, niet zonder ironie met humor en inzicht in dat bizarre wezen ‘mens’ een aangrijpende tekst schreef voor alle tijden – over oorlog, liefde en jaloezie, gemis, verdorvenheid, geloof en gruwel.” – Jan Decleir


“De taal van Claus zegeviert nog steeds in handen van Decleir. Hoewel hij de oorspronkelijke monoloog serieus inkortte, gaat niets verloren van de innerlijke strijd, de dwalende demonen en spirituele twijfel. (…) Wat me eigenlijk het meeste raakte, was niet zozeer de taligheid van deze twee grootmeesters Claus en Decleir. Daar was ik al van overtuigd. Het is de naaktheid die me trof. De tedere en soms wankele bewegingen omgeven door die gewelddadig gebeitste taal.” – Pzazz