Petty Bison

Petty Bison – een groot compositorisch feest

Met ‘Petty Bison’ presenteert Thomas Van Tuycom een ambitieus kwartet, een wervelende abstracte dans die beweging en muzikaliteit centraal stelt en organiseert via een hele waaier aan compositorische middelen. Een dynamisch samenspel tussen de dansers stelt onversneden dansplezier voorop. Niet helemaal zijn debuut als choreograaf – dat was ‘Electric Life’ in 2022 voor Fabuleus, samen gemaakt met Elizabeth Borgermans, maar wel de eerste keer dat hij helemaal autonoom een dansproductie op poten zet, samen met dansers Louis Nam Le Van Ho, Cassandre Cantillon en Sara Tan.

SDB: Thomas, wat is een petty bison?

TVT: Voor mij is een bizon een krachtig, dominant beest van bijna mythologische proporties, dat eerder zeldzaam is en niet zo vanzelfsprekend als een leeuw of zo. Ik wilde een voorstelling maken waar punch in zit, waar geldingsdrang en performativiteit uit spreekt, met veel beweging en punch. En tegelijk is het ‘petty’, niet helemaal overtuigend of geslaagd, want we willen onszelf ook wel een beetje relativeren – goed geprobeerd, maar…

SDB: Wat was je vertrekpunt?

TVT: Enkele jaren gelden ben ik lessen urban dance beginnen volgen omdat ik terugwilde naar het simpele plezier van het dansen, om dat vuur bij mezelf weer aan te wakkeren. Ik heb altijd graag dicht op de muziek gedanst, en in urban dance heb je een heel nauwe relatie tot de beat, en de neiging om op heel korte tijd heel veel informatie in een beweging te steken. In zo’n les ga je na een korte opwarming meteen in choreografieën dansen, die doorgaans heel kort zijn maar boordevol compositorische ideeën zitten. Die choreografische taal begon me sterk te fascineren. Heel wat van de principes zijn ook bekend in de hedendaagse dans waarin ik ben opgeleid, maar worden daar minder of minder expliciet gebruikt. Wat ik wilde proberen is om een aantal van die elementen die ik bewonder verder te incorporeren in een hedendaagse danstaal, niet op vlak van bewegingsmateriaal, maar op vlak van compositie. 

SDB: Welke zijn dan de principes waarmee je aan de slag ging?

TVT: De choreografieën in urban dance zijn meestal groepsformaties, met een rijk spel aan wissels: mensen vlechten door elkaar heen, er wordt de hele tijd gewisseld tussen voor- en achterplan, tussen thema en variatie. Zo werkten we veel met het principe van de ‘gedistribueerde beweging’: dat is een bewegingsidee dat start bij één danser en dan verdeeld wordt over verschillende lichamen, als een golf die zich door de ruimte verspreidt. Het is een spel waarbij de blik van de toeschouwer gechoreografeerd wordt, doorgegeven van het ene punt in de ruimte naar het andere. Er is het idee van de ruimte als iets waar je tegen kan rebounden. Het dirigeren van lichamen vanop afstand, waarbij ik een beweging maak die als een magisch trucje de beweging van een ander die enkele meters verder staat beïnvloedt. In- en uitstappen in een groepsformatie, cumulatieve insistentie waarbij je de beweging vergroot door stapsgewijs door meer dansers te laten uitvoeren. Enzovoort.

SDB: Hoe ben je daaraan beginnen werken? 

TVT: Om te beginnen maakten we een aantal frasen op basis van een onderliggend schema van tellen met trage en snelle zones. En daar zijn we dan die principes op gaan toepassen, nu eens rigoureus, dan weer puur intuïtief, in relatie tot de verschillende muziekstukken. Er zit bijzonder veel materiaal in de voorstelling: op één scène na waarin een reeks variaties op een basisfrase worden gemaakt zit er eigenlijk nooit een herhaling van een dansfrase in – het is helemaal geen economische of minimalistische voorstelling geworden!

SDB: In de overgangen tussen de muziekstukken leg je een bijzondere nadruk op het samen ademhalen. Wat heeft dat voor functie?

TVT: Door de intensiteit en hoeveelheid van de beweging raken de dansers buiten adem, en die momenten gaan erover om los te laten en dan de controle weer terug te vinden. En we laten dat dirigeren door een ander, hetgeen voor mij een geruststellende kracht is, en een verbinding creëert tussen ons en met de toeschouwer. Het zorgende aspect ervan is ook een reflectie van hoe we samengewerkt hebben: het was een lief proces waar iedereen aardig tegen elkaar was – dat vind ik erg belangrijk.

SDB Hoe hebben jullie samengewerkt?

TVT: Ik heb het alibi aangebracht om samen iets te doen, maar voor de rest is het een collectief werk, waarbij iedereen de auteursrechten deelt. Als mensen het goed vinden, is het voor ons allemaal. Als ze het slecht vinden, mogen ze naar mij komen…

SDB: Hoe heb je de muziek gekozen?

TVT: Zoals veel andere dingen in deze productie: op gevoel. Het is muziek waar ik oprecht graag naar luister en die me inspireert om te bewegen. Ik zou het ‘groovy relaxed guitar’ noemen, muziek die gebaseerd is op een beat maar door de gitaarmelodie met twee verschillende tijdsopvattingen werkt: de lange lijn van de melodie komt bovenop de korte tijd van de beat en vermijdt dat je alleen in de onmiddellijkheid van die laatste blijft hangen.

SDB: Je bent niet alleen gefascineerd door dans en muziek, maar je studeerde ook informatica en wiskunde. Inspireren die jou ook bij het creëren?

TVT: Eigenlijk alleen maar in de zin dat ik heel gemakkelijk denk en maak in structuren en patronen. Ik zal gemakkelijker een frase maken op basis van een schema van tellen dan dat ik een uur vrij ga improviseren rond het idee van pakweg een cirkel.

Steven De Belder

Quotes

‘Voor mij is deze voorstelling een viering met deze mensen van dansen, van compositie, van geschreven dans’

‘We komen met veel beweging, punch en overtuiging, maar we nemen onszelf ook niet te ernstig’

Bio’s

Thomas Vantuycom is een danser en choreograaf, aangetrokken door de oneindige complexiteit van beweging en de schoonheid van denkende lichamen. Waar dans en muziek elkaar ontmoeten voelt hij zich het meest thuis – bij choreografie die muziek een lichaam geeft en beweging uiterst muzikaal maakt.

Zijn weg richting dans was niet rechtlijnig. Hij studeerde eerst economie en trok daarna naar P.A.R.T.S., waar hij toekwam met veel zin maar een beperkte danstechnische vorming, en vertrok met een netwerk van artiesten met wie hij later zou samenwerken.

Thomas begon zijn carrière als freelancer, proefde van uiteenlopende benaderingen, en werkte vervolgens vier jaar bij Rosas. Daar verdiepte hij zijn gevoel voor muzikaliteit en de dynamiek van ensemblewerk. Rond de coronaperiode keerde hij terug naar het freelancen; opnieuw aangetrokken door de variatie en het avontuur van onafhankelijke projecten.

In 2021 maakte Thomas zijn eerste eigen choreografische werk, ‘Electric Life’, samen met Elisabeth Borgermans. Op de tonen van Stravinsky’s ‘Petrouchka’ en gedanst door negen jonge performers, betekende het stuk meteen een duik in grootschalige choreografie. Het werd enthousiast onthaald en ook meermaals opgevoerd met een voltallig symfonisch orkest.

Thomas maakt ook deel uit van Youngsters, een kunstenaarscollectief dat de Brusselse jeugd in contact wil brengen met dans en het bredere kunstenveld.

Buiten de studio voedt hij zijn nieuwsgierigheid door websites te bouwen, wiskunde te studeren en zijn innerlijke nerd volop te omarmen.

Louis Nam Le Van Ho: ‘Ik ben danser en verdeel mijn tijd tussen Frankrijk en België. Na mijn afstuderen aan het nationaal conservatorium van Parijs en PARTS in Brussel, heb ik in 2017 samen met Anne Teresa de Keersmaeker, Alain Franco en Rosas het stuk ‘Zeitigung’ gecreëerd. Sindsdien heb ik opgetreden voor choreografen als Maria Eugenia Lopez, Shantala Pèpe, Yvann Alexandre en Jamil Attar.

Mijn plezier in en interesse voor dansen evolueren met de tijd en de verschillende professionele ervaringen die ik opdoe. Ik heb niet het gevoel dat ik meer expertise krijg in een bepaald domein of dieper graaf in een specifiek onderwerp. 

Dansen heeft iets heel vaags en tegelijkertijd heel tastbaars dat ik graag ervaar, zowel op het podium als tijdens repetities, als toeschouwer of als kijker.’

Na het behalen van haar bachelordiploma dans aan de Universiteit van Wisconsin Stevens Point (UWSP) in de Verenigde Staten, ging Sara Tan naar de hedendaagse dansschool PARTS in Brussel. De afgelopen vijf jaar heeft ze samengewerkt met de in Brussel gevestigde choreograaf Michele Noiret aan drie verschillende creaties, waarvan de eerste een remake was van haar baanbrekende solo uit 1989, ‘Vertebre’. Ze heeft ook vele jaren gewerkt bij het Franse gezelschap Kubilai Khan Investigations en heeft daarnaast het genoegen gehad om als vertolkster op te treden voor Maria Hassabi, Eszter Salamon, Eric Minh-Cuong Castaing (Cie Shonen), Thierry de Mey, David Drouard (Cie DADR), David Hernandez, Anne-Linn Akselsen (Human Works), Isabella Soupart, Harris Gkekas en Serena Malacco. In de nabije toekomst start ze nieuwe projecten Leila Ka en Veli Lehtovaara.

Cassandre Cantillon begon op 6-jarige leeftijd met dansen en volgde lessen aan verschillende dansscholen in Brussel. In 2016 ging ze naar P.A.R.T.S. (Performing Arts Research and Training Studios), waar ze in juli 2019 afstudeerde.

Als performer werkte Cassandre samen met Rosas (“Bartok”, ‘Drumming’), Michèle Anne de Mey (“Sinfonia Eroica”, “On the wings of Hermès- Légerté”), Anton Lachky (“Absurd”), Fatou Traoré, Jean-Michel Van Den Eeynde en anderen.

Naast haar werk als performer houdt ze zich bezig met het ontwikkelen en delen van haar eigen praktijk via workshops in Brussel (Garage29, P.A.R.T.S. Summerschool 2023, Kunsthumaniora, Yantra,..), Stockholm (Recoil), Gent (Allegro Dance Company), Athene (Dance Athens), Toulouse (Frankrijk), Londen (Ferus Animi Terra Nova)...

Cassandre is ook gecertificeerd in Vinyasa en Ashtanga yoga en in Yoga voor de gezondheid van vrouwen.