While we are here

Biografie 

Lisa Vereertbrugghen (°1986) is een Belgische choreografe, docent, dramaturg en onderzoeker. Ze behaalde een Master in culturele geschiedenis aan de KU Leuven en studeerde choreografie aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling in Amsterdam. Ze werkt vaak samen met Michael Langeder, Sophie Guisset, Vera Martins en Madison Bycroft en werkt ook als dramaturg, performer en choreografe voor verschillende performance- en visuele artiesten tussen Brussel, Berlijn en Amsterdam. Daarnaast geeft ze les aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel.

Hardcore, gabber en hakken

Lisa Vereertbrugghen doet sinds 2014 onderzoek naar hardcore techno-dansstijlen in verschillende vormen: voorstellingen, lecture-performances, performance-installaties en publicaties. Hardcore techno is een muziekgenre dat bekend staat als de hardste en snelste techno die er is. Kenmerkend is het snelle en harde bassdrumtempo, dat gemiddeld rond de 160-200 beats per minute ligt. Hardcore muziek breekt radicaal met popmuziek. Het klinkt veelal mechanisch, kil en donker. Ondanks dat Vereertbrugghen ook onderzoek doet naar de politieke en socio-economische context van hardcore techno, zien we in haar voorstellingen toch vooral een abstracte versie van de dans. Ze ontdoet de dans van al haar connotaties en laat vooral een affectieve en authentieke belevingservaring zien. Naar eigen zeggen, slaagt ze daarin door het doorlopen van een intens creatieproces waarin de belichaming centraal staat: een dagelijkse danspraktijk van techno. 

Folkloredans op speed

Lisa Vereertbrugghen kent gabber, de Nederlandse variant van hardcore techno met zijn typerende dansstijl genaamd hakken, al van kinds af aan. Vereertbrugghens broer leerde haar als elfjarig kind reeds enkele danspassen in keuken. Bij hakken staat het voetenwerk centraal en worden heel snel kleine pasjes uitgevoerd op het ritme van de bassdrum. Na haar studies verdiepte Vereertbrugghen zich opnieuw in de gabbercultuur en maakte ze Camouflaging Kelly (2014) en Softcore, a hardcore encounter (2018). Vanaf DISQUIET - sensational aesthetics of a technokin (2021) omarmt Vereertbrugghen ook andere dansstijlen. In DISQUIET ging ze aan de slag met het genre drum-'n-bass. Met While we are here (2023) keert ze terug naar de gabbercultuur, maar deze keer in combinatie met volksdans. De link tussen die twee dansstijlen lijkt misschien ver te zoeken maar daar denkt de choreografe anders over. In een interview uit 2018 vertelde ze al: “Frappant om te zien hoeveel hardcore weg heeft van folkloredans op speed.” Vereertbrugghen introduceert zo opnieuw een dansstijl, die doorgaans wordt afgeschreven als amateurdans, in het professionele dansveld. 

Hardcore is not nice 

“Vaak als mensen het over clubbing hebben, ligt de nadruk op de utopische kant ervan: de saamhorigheid, het plezier van samen dansen (en ik ben het ermee eens dat dat er zeker deel van uitmaakt). Maar ik herken ook een dystopische intentie, vooral in hardcore techno, in de teksten en de sonische sfeer. Donkere tonen en intense destructieve geluiden geven me het gevoel dat ik dans om het gebrek aan perspectief, het gebrek aan toekomst uit te drukken. We dansen hard omdat er hier geen toekomst is. We moeten onze huidige lichamen vernietigen met zware bassen om andere manieren van zijn te vinden.” - 
On disruptive dystopia, Lisa Vereertbrugghen

Vooral ontwrichting stond in eerder onderzoek centraal. Dat is volgens Vereertbrugghen eigen aan het disruptieve karakter van de muziekstijl. Het hoge tempo, haar intense beats en plotse pauzes zorgen voor een breuk in de structuur eerder dan harmonie. 

Softcore

Dat hardcore ook een zachte kant heeft, weet Lisa Vereertbrugghen al langer dan vandaag. Dat onderzoek begon reeds in Softcore, a hardcore encounter (2018). Lisa Vereertbrugghen beschrijft zichzelf als eerder introvert en verlegen in grote groepen. Als hardcore amateur geniet ze er daarom van om tijdens het uitgaan op te gaan in de muziek en de omgeving. Het hoge tempo en de complexiteit van de muziek zorgt er volgens Vereertbrugghen voor dat “er geen ruimte is voor zelfexpressie, noch om bezig te zijn met zelfrepresentatie.” Ze ziet hardcore dansen daarom als being-without-image. Ook de meditatieve waarde van techno onderstreepte Vereertbrugghen reeds in eerder werk. Voor Vereertbrugghen vertrekken mindfulness en techno uit een gelijkaardig verlangen, namelijk meer aanwezig zijn in je lichaam. 
Luister hier naar haar Meditation n°1_FEEL YOURSELF  featuring Extrawelt and Living Better (2021).

Togetherness 

While we are here verschilt van Vereertbrugghens eerdere voorstellingen omdat ze deze keer niet langer alleen op scène staat. Ze laat de solo achter zich en deelt deze keer de scène met vier andere danseressen. Vereertbrugghen wil met deze voorstelling onderzoeken waar het verlangen vandaan komt om met een groep intensief samen te dansen. Zoals steeds onderzocht Vereertbrugghen deze vraag praktijkgericht. Aan de hand van volksdans, een dans waar collectiviteit centraal staat, en hardcore techno ging de vijfkoppige cast op zoek naar antwoorden. Het resultaat daarvan krijg je te zien op 8 december in de Magdalenazaal te Brugge. 

Louise Raes

De programmatekst en inleiding worden verzorgd door het team van De Zendelingen, een productiehuis voor multimediale content over podiumkunsten en een collectief van freelancers die werken rond omkadering.