The Dancing Public

Choreografe Mette Ingvartsen begon op haar negende met hiphoplessen. Ergens in het verre Denemarken, waar ze algauw meedanste in shows overal in de stad. 
Een echte danser moet ballet volgen, kreeg ze toen te horen, en dat deed ze dus - al vond ze het vreselijk saai. Toen een New Yorkse haar de techniek van choreograaf Merce Cunningham bijbracht, ging voor Ingvartsen de wereld van de hedendaagse dans open. 
Na een jaar Dansschool van Amsterdam begon ze in de Brusselse dansschool P.A.R.T.S. Die opleiding was stevig - en dan te weten dat ze al zo lang oefende! Maar nog voor ze afstudeerde stond ze in het Kaaitheater met haar eerste creatie, Manual Focus (2003), en richtte ze haar eigen dansgezelschap op. Ze bleef sindsdien in Brussel werken en wonen. In 2023 staat ze twintig jaar op de planken. En zoals zij het ziet is ze nog maar pas begonnen.

Enkele quotes van de choreografe:

- Heel vaak vind ik het leuk om oefeningen te leren die eigenlijk niets met conventionele dans te maken hebben, om podiumvechten te leren of Lindy Hop, …

- Ik hou van Brussel omwille van het multiculturele.

- Wat we doen in het theater is dat we de mogelijke realiteit repeteren, we repeteren wat mogelijk is.
(what we do in the theater is that we rehearse possible reality, so we rehearse possible)

- Nadenken over hoe bewegingen van buiten op het podium te brengen, daar gaat het om.
(thinking about how movements from the outside can come onto the stage).

- Voor mij is lezen, vooral theorie en filosofie, een enorme bron van steun en inspiratie.

- Ik was in zekere zin altijd geïnteresseerd in androgyn zijn/worden, want toen ik jong was dachten heel veel mensen dat ik een man was omdat ik 1,80 meten lang ben, mijn haar heel kort had en heel sterk gebouwd ben.

- Ik vind dat Brussel … een weerspiegeling is van een aantal van de urgente problemen die er spelen. En dat is de diversiteit die je hier vindt, ... natuurlijk heb je dat in hoofdsteden meer, maar ik vind Brussel in die zin heel specifiek en dat vind ik heel leuk. En ik voel me hier erg thuis. 

Een choreografie van mogelijke werkelijkheden

Het werk van Mette Ingvartsen kenmerkt zich door hybriditeit en combineert dans en beweging met andere domeinen, zoals beeldende kunsten, technologie en taal,  maar evengoed theorie. Hier, in The Dancing Public krijgen we nu een les in de geschiedenis. Het zijn intrigerende combinaties om naar te kijken. 

Ingvartsen leert zelf ook steevast nieuwe praktijken die eigenlijk niets te maken hebben met conventionele dans. De meer traditionele dansopleiding die ze volgde, speelt weinig mee in haar werk. Voor haar 20-jarig bestaan als choreografe maakte ze onlangs een voorstelling over skaten - waarvoor ze uren doorbracht in het Ursulinen-skatepark nabij de Brigittinenkapel in Brussel. Terwijl ze ondertussen de leefwereld wereld van de skaters observeerde. Die voorstelling volgt later in het seizoen.

Mette Ingvartsen onderzoekt al dansend andere mogelijke werkelijkheden. De focus op het binaire komt systematisch terug in twee grote thema’s die haar choreografische werk tot nu kenmerkten. Het eerste thema, seksualiteit, heeft te maken met menselijke prestaties. Het focust op naaktheid en op hoe het lichaam historisch gezien altijd al een plek was van politieke strijd. Het tweede thema gaat over het posthumane. In The Artificial Nature Series werkt ze de relatie uit tussen het menselijke en het niet-menselijke. Het tweeledige neemt er de vorm aan van bezield en onbezield, beweeglijk en onbeweeglijk. Het zijn weinig vanzelfsprekende onderwerpen in de wereld van de dans, waar alles vertrekt van het menselijke lichaam. Haar laatste stukken - en The Dancing Public is er een van - boren nieuwe thema’s aan.

In The Dancing Public vertelt de choreografe over dansmanieën die tijdens de middeleeuwen ontstonden, en zich tot op vandaag in een of andere vorm doorzetten. Mette Ingvartsen danst erin solo, maar in samenwerking met het publiek. Niet dat je ertoe verplicht wordt, wel krijg je tegen het einde verdomd veel zin om mee te bewegen en te springen. Even raven.

Ondanks de ernstige onderwerpen is het werk van Mette Ingvartsen doordrongen van een zeker positivisme omdat ze in haar creaties de hoop niet opgeeft. Ze zoekt verwoed naar mogelijke alternatieven, hoopvolle perspectieven. Ook als ze vertrekt vanuit dystopieën zit er in wat ze opvoert toch altijd een reiken naar een andere werkelijkheid of naar een ander soort functioneren. 

Online, onder https://www.metteingvartsen.net/nl/videos/# kan je een hele reeks voorstellingen en trailers van Mette Ingvartsen bekijken. De mooiste ervan zijn (volgens mij) Manual Focus (2003), To Come (2005) en het meest intrigerende is Giant City (2009).

Mia Vaerman

De programmatekst en inleiding worden verzorgd door het team van De Zendelingen, een productiehuis voor multimediale content over podiumkunsten en een collectief van freelancers die werken rond omkadering.