Elsje Helewaut

zangeres / interieurontwerper

°1961

prijzen
- 1e prijs Humo Rock Rally, 1984
- Beste zangeres, Humo's Pop Poll, 1984 e.a.

varia
- soundtrack (met Raymond vh Groenewoud) voor 'Sailors don't cry' van Marc Didden, 1990
- actrice in 'Mannen maken plannen' van Marc Didden, 1991

Ik hou van een timbre dat zachtheid en sterkte uitstraalt

Zingen is voor mij als ademen; ik deed het al van kleins af. De zang heb ik nodig om te leven. Het brengt me tot rust. Als ik die ervaring kan combineren met teksten die ik breng voor een publiek, haal ik daar de grootste voldoening uit en is het helemaal af.

Mensen vragen me soms waar ik inspiratie vind, maar directe muzikale inspiratie is er niet. Ik vind het belangrijker om origineel te zijn in wat ik doe, dan ergens bij aan te sluiten of er absoluut bij te willen horen. Daarom hou ik van genres uit alle tijden. Achttiende-eeuwse stukken, hedendaagse composities, alles daarvoor, daarna en daartussenin: muziek boeit altijd. Eén stroming eruit lichten is onmogelijk, want ik heb lak aan hokjes. Dat was al zo ten tijde van de band Elisa Waut: muziekfanaten zijn er nooit in geslaagd om ons in een hokje te stoppen.

De stemkleur in muzikale context vind ik ontzettend belangrijk. Of het nu om jazz, pop, cold wave of new wave gaat: ik hou van een timbre dat tegelijk zachtheid en sterkte uitstraalt. Ik probeer het als vrouw achter de micro ook te doen, zonder in clichés te vervallen. Als het gevoel goed zit en je de juiste woorden vindt in muziek, dan komt de rest vanzelf. 

Ik geniet het meeste van componeren en creëren op zich; daar draait het allemaal om. Ik laat de muze in mezelf het werk doen en ben dankbaar dat ik al aan tal van projecten mocht meewerken, van film over poëzie tot muziek. Dat onze song ‘4 times more' na vier decennia nog gedraaid en gekoesterd wordt, is bijzonder. Daarom blijf ik zingen en - hopelijk nog lang - muziek maken.

Brugge

Ik ben in Brugge opgegroeid. Langs de vesten, tussen de Boeverie en de Smedenpoort, vind je het Oud Waterhuis. Niet ver daarvandaan stond destijds een boom, een plataan met vijf stammen. We woonden vlakbij en ik heb er ooit een nummer over geschreven: ‘Tree’. Het blijft mijn favoriete plekje in Brugge, net als de tuin van Gruuthuse. Als kind had ik daar een boontje voor en dat is nooit veranderd.