miramar

MIRAMAR, EEN CREATIE VOOR 10 + 1 DANSERS 

BIO

Creatieve duizendpoot

Vooraleer Christian Rizzo (Fr) zijn studies beeldende kunsten begon aan Villa Arson in Nice, zette hij zijn eerste stappen als artiest in Toulouse, waar hij zowel een rockband als een kledinglijn opstartte. Verschillende toevallige ontmoetingen leidden hem uiteindelijk naar de podiumkunsten.

In de jaren negentig trad hij op met verscheidene choreografen in heel Europa, waarbij hij ook verantwoordelijk was voor de soundtrack of de creatie van de kostuums.

In 1996 richtte hij “l’association fragile” op en creëerde hij performances, installaties en dansstukken, afgewisseld met opdrachten voor opera, mode en de beeldende kunsten. Sindsdien heeft hij meer dan veertig producties gerealiseerd.

Christian Rizzo doceert aan diverse kunstscholen en hogescholen die gespecialiseerd zijn in hedendaagse dans, zowel in Frankrijk als ver daarbuiten.

Open blik, uiteenlopende perspectieven

Sinds januari 2015 is hij directeur van het Centre Chorégraphique National de Montpellier - Occitanie, tegenwoordig het ‘ICI’ (International Choreographic Institute). Hij moedigt een ‘cross cutting’ visie aan op het vlak van creatie, training en artistieke educatie en wil daarbij vooral openheid naar de toeschouwer toe bevorderen.

Dit project (ICI) baseert zich op uiteenlopende artistieke praktijken en vakgebieden, en is in eerste instantie een toekomstgerichte ontmoetingsomgeving waarin verschillende artiesten zich toeleggen op beweging en choreografie. Hierbij inspireren ze elkaar tot nieuwe vormen.

Fictie en abstractie

Als choreograaf, beeldend kunstenaar of curator streeft Christian Rizzo steeds naar een bepaalde elasticiteit en spanning tussen lichaam en ruimte en daar waar fictie tevoorschijn komt uit abstractie.

MIRAMAR

Voor MIRAMAR liet Christian Rizzo zich inspireren door eenzame wandelaars op winterse stranden. In deze voorstelling kijken we mee over de schouders van figuren die naar de verte staren. Tableaux vivants zetten zich in beweging en we volgen de dansers doorheen hun trajecten op de scène, met het licht en het geluid als hun evenwaardige parameters. 

MIRAMAR, een creatie voor 11 dansers

In het begin was er misschien de zee…of toch diegenen die ernaar keken.

Vanop een mogelijke oever ontwaart men enkele individuen die voor zich uit staren, hun blik op de horizon gericht. Hun belichaamde gedachten richten zich naar een punt buiten ons gezichtsveld, een ongrijpbaar punt. De verstrengeling van hun lichamen geven ons een vaag idee van wat daar zou kunnen liggen.

Hoe dansen we het onzichtbare en hoe maken we iets wat er niet is, zichtbaar?

Licht, geluid en performers zijn evenwaardig aan elkaar.

Hun paden, hun onderbrekingen en hun gebaren vertegenwoordigen drie op zichzelf staande choreografieën. Het zijn drie partituren die de ruimte onophoudelijk vullen en hervormen.

De lichamen verhouden zich op verschillende manieren tot het geluid of het licht. Dit vertaalt zich in de belichaming van projectie, ontvankelijkheid en verwachting. 

Het zich richten tot, een mogelijke ontvangst met een onderliggend verlangen, flitsen en momenten van suspense. Lichamen vallen, staan weer op of blijven op de grond liggen. Andere verwijderen zich, komen dichterbij of verplaatsen zich samen. Zo ontwaren we de contouren voor mogelijke ficties. 

Van solo tot groep of van individu tot gemeenschap, het zijn net de verschillen die de link leggen met wat ons verbindt.

Een herinnering, een filmisch beeld, een visueel muziekstuk, een perspectief in beweging. 

Uit een interview met Christian Rizzo – door Noémie Charrie (2021).

N.C. Welke zijn de bepalende etappes geweest voor het creëren van MIRAMAR? Hoe is het verlangen tot stand gekomen voor dit project? 

C.R. Het is ontstaan vanuit een vaststelling: ik hou er enorm van om naar de zee te gaan, vooral in de winter, wanneer de kust er verlaten bijligt. In het bijzonder de badplaatsen ‘type jaren dertig’ trekken me aan. Ik heb het nodig om de oceaan en de golven te zien. Maar ik werd me er vrij snel van bewust dat mijn blik zich ging richten op mensen die zelf naar de horizon kijken, met hun blik op de uitgestrektheid van de zee. Terwijl ik deze, voor mij onbekende, individuen gadesloeg, werd ik ontroerd door hun lichamen. Lichamen die zich tegelijkertijd in een staat van projectie en een staat van receptie bevinden. Zender en ontvanger van iets wat voor mij onzichtbaar is, buiten mijn gezichtsveld ligt.

N.C. U past een transversale aanpak toe op de artistieke procedures: hoe verhouden zich scenografie, licht en muziek tot de inbreng van de performers?

C.R. Op zo’n moment werken we op een nogal ongebruikelijke manier omdat we autonoom te werk gaan, afzonderlijk van elkaar: het geluid, het licht en de scène hebben hun eigen autonomie.

Wanneer ik me in een natuurlijke omgeving bevind, buiten, dan heb ik geen controle over het geluid en het licht, noch over de bewegingen van het licht. Ik ben gehecht aan de fysicaliteit van het observeren en het feit dat ik er geen controle over heb. Datgene wat er voor mij echt toe doet, is de beweging. Ik hou ervan om licht, geluid en vloer in beweging te brengen om vervolgens te zoeken naar hoe deze naast elkaar kunnen bestaan.

C.R. In MIRAMAR zijn er tien dansers plus een. Zo is er een soort vreugde die ik zie ontstaan in het feit dat we alleen zijn of samen. Alleen dansen, of alleen dansen met z’n tienen, of plotseling alleen dansen en de groep vervoegen waardoor een dans opeens kan ‘oplichten’ omdat er soort van verbinding is.

Toch denk ik niet dat het een vrolijk stuk wordt: we neigen eerder naar de melancholie maar de verbindingen die ontstaan tussen de dansers genereren een energie die me als het ware uit de verdoving en uit het - mogelijk tevergeefs - wachten haalt. Want terwijl men wacht, weet men niet of datgene waarop men hoopt ook daadwerkelijk zal komen: het is in die staat dat men zich bevindt.

Het doet me deugd om mensen te zien dansen, om twee lichamen te zien die gedijen in een gemeenschappelijke energie. Wanneer ik kijk naar de flow van de zee, kan ik me in een soortgelijke staat van afwezigheid bevinden of net in een staat van scherpe alertheid of versnelling zijn.

Tekst: Sylvie Huysman

De programmatekst en inleiding worden verzorgd door het team van De Zendelingen, een productiehuis voor multimediale content over podiumkunsten en een collectief van freelancers die werken rond omkadering.