Pascale Platel

Ik herinner mij – Jezus moet zo een jaar of 12 geweest zijn – en we waren samen, we, t.t.z., Jezus, Moeke Maria, Jozef, mijne man Zacharias, mijne zoon Johannes De Doper, ik en nog enkele vrienden naar het Feest van het Lam in Jeruzalem geweest. En ineens – we gingen juist terug naar huis vertrekken – merkte iemand op dat Jezus verdwenen was.
Iedereen begon direct te zoeken maar Jezus was in geen velden of wegen te bespeuren en op het water was hij ook al niet.
Na drie (!) dagen had Maria uiteindelijk het lumineuze idee om ook eens in de tempel daar te gaan kijken en – ik zie nog altijd dat beeld voor mij – Jezus die daar in die tempel op zijn gemak met zijn poep op het altaar zit en rond hem zeker 20 schriftgeleerden.
‘Maar Jezus toch!’ riep Maria, ‘We waren ik weet niet hoe ongerust! We zijn u al drie dagen aan het zoeken!’
En zo zei Jezus: ‘Maar mama toch, ik ben hier gewoon wat aan het praten en ten andere, waarom hebben jullie mij gezocht? Waar zou ik anders zijn dan in het huis van mijn Vader?’
En ik dacht ‘Ai, dat moet hard aankomen bij Jozef.’
(Elizabeth 3: 41 – 52)