Hertenleer

Een duistere serre, via het dak valt er een streepje licht naar binnen.
We horen de stem van een hoogzwangere vrouw. Ze kan de slaap niet vatten.
Ze praat in zichzelf, tegen haar ongeboren dochter. Zo mijmeren ze samen over haar toekomst in een wereld die door de klimaatopwarming een versnelling hoger draait.

Het hoofdpersonage beschrijft, of beter verzint, een wereld die erg lijkt op de onze. Er kondigen zich drastische veranderingen aan, het verval schept grauwe verwachtingen, de krassen en vegen op de wanden van de serre geven de hersenspinsels tastbare vormen. Tot ook de serre het begeeft.